Kocie opowieści. Trzebnica nocą.

Jak wiadomo: Trzebnica z kotów słynie (choć nie jedynie).
Kocie ferie obfitowały w niespodzianki. Jedną z nich była wystawa „Noc w Trzebnicy”, autorstwa Kasi „Matiy” Belskiej.

Kasia jest bardzo skromną osobą, a jej twórczość mocno osadzona jest w naszych trzebnickich realiach. Prężnie współpracuje z Gminnym Centrum Kultury i Sportu w Trzebnicy, w którym już niejednokrotnie wystawiała swoje prace.

Swe artkroki stawia cicho, z lekkim onieśmieleniem, tak nienachalnie przepływa poprzez artklimat naszego miasta… Lubię jej temperament, lubię jej spojrzenie, to wszystko jest takie mi bliskie.

Kiedy – właściwie już jakiś czas temu – wpadła do mnie z zapytaniem, czy połączyłybyśmy swoje siły w pewnym projekcie, przystałam na to. On ciągle dojrzewa. Ale już teraz, zupełnie spontanicznie, powstały „KOCIE OPOWIEŚCI. TRZEBNICA NOCĄ”. Kiedy ujrzałam jej obrazy, przedstawiające Noc w Trzebnicy – rozkochałam się w nich od pierwszego wejrzenia. Postanowiłam – za Kasi przyzwoleniem – dopiąć do nich warkocz słów, kocich mruczanek.

Zresztą, sami zobaczcie, co z naszego (spontanicznego) duetu – z nocnych wędrówek pędzlem i słowem – wynikło.

Kasia „Matiy” Belska przy pracy. Gminne Centrum Kultury i Sportu w Trzebnicy, ferie 2017

 

kiedy spoglądam na senne miasto
mruczące cicho światłami
warujące wiernie u stóp niewzruszonej góry
wiem na pewno, że tam mieszka poezja (…)
(27 V 2016)

 

Słyszycie te nieme głosy? Historia cicho przemawia.
To jakieś czary? Po stawie stare gondole pływają!
Tłum kuracjuszy. Co się tu wyprawia?
W cieniu Domu Zdrojowego bezgłośnie wspominają…

Uzdrowiska czar pamiętają też Parku Zdrojowego drzewa.
Czy pamięć to wszystko? A może wskrzeszenia dawnego blasku nam trzeba?
(23 II 2017)

[Budynek Starostwa Powiatowego przy ul. Leśnej, dawniej hotel Zdrój Jadwigi; okolice stawów i Lasu Bukowego (dawniej: Park Zdrojowy)]

Cykają świerszcze, rechocą żaby,
błonia do snu się szykują,
wśród traw zielonych zgubione modlitwy,
ubóstwo słów afirmują.

Święta Jadwiga bosymi stopy
Ołtarz Polowy przemierza.
Z próśb rozsypanych wianek złożyła,
nieśmiało go teraz przymierza.
(23 II 2017)

[Bazylika św. Jadwigi, widok od strony Błoni Trzebnickich opodal Ołtarza Polowego]

Epistolarna sztuka apostolskiej posługi,
dziś w egzo-meandrach tak wielu się gubi…
Zbłąkany wędrowcze, wciąż szukasz, a jesteś tak blisko…
Spojrzyj w to zbolałe serce – w nim kryje się Wszystko.
(23 II 2017)

[Kościół pw. św. Piotra i Pawła]

Matka Boska, Wspomożyciele i odgłos kroków Pustelnika…
Troski, przyziemne pragnienia – uwierz mi, tutaj wszystko to nagle znika.
Tutaj krzyżową drogę sam na sam z nagą duszą przemierzasz
i bukowe nokturny na rozstajach słów z pokorą rozwieszasz.
(23 II 2017)

[Kościół pw. Czternastu Świętych Wspomożycieli w Lesie Bukowym, obok znajduje się leśna droga krzyżowa, grota Matki Boskiej z Lourdes, dawniej była tu również Pustelnia]

W onirycznych powiekach miasta
ciemny bór przede mną wyrasta,
szumią knieje,
że stary zamek niszczeje.

To nie bór, to trzebnicki Las Bukowy.
Stoi tu od wieków, zaprasza na senne łowy.
(21 II 2017)

[Willa „Zamek” w Lesie Bukowym]

Mrrra… mrraaa… mRrratusz
w samym sercu miasta stoi,
a pod nim kocurki taaakie szczęśliwe,
że przeszkadzać im nie przystoi.

To Kociogórek i nasza Lubuszka
w miłosnym uścisku kucnęli.
Miłość to wieczność – zegar cicho tyka…
Z miłości więc… skamienieli.
(21 II 2017)

[Rynek – Ratusz, nieopodal znajduje się fontanna z napisem: „Czas ucieka – wieczność czeka”]

Odjeżdżają w dal myśli,
zmieniają się marzeń pejzaże,
dni płyną jak na niebie obłoki,

i tylko Trzebnica ostała się w mym sercu,
znacząc w nim ślad głęboki.
(14 II 2017)

[Stacja kolejowa]

Miasto już śpi,
nie budźcie go ze snu,
wieże swe głowy skłaniają.
Jedynie księżyc i pewien kocur
sznur bajek rozpościerają –

od Winnej Góry po Bazylikę,
o Ratusz także zahaczą…
Ale już szaaa… ale już ciiiii…
bajdurki po oknach kołacą.
(21 II 2016)

[Widok na miasto z Winnej (Kociej) Góry]

 

 

 

 

 

 

 

Reklama